قانون مدنی به منظور تسهیل روابط معاملاتی در مواردی که طرفین علم قطعی واقعی نسبت به وصف یا مقدار مورد معامله از جمله مبیع ندارند به طرفین اجازه داده است که مبیع را به شرط داشتن مقدار یا صفت مشخص مورد معامله قرار دهند.بنابراین شرط صفت در واقع ساز و کاریست برای انعقاد عقدی صحیح در مواردی که طرفین نسبت به مقدار یا وصف مبیع علم واقعی حین العقد ندارند.براساس ماده 343 قانون مدنی اگر مبیع به شرط مقدار معین فروخته شود بیع واقع می شود اگرچه هنوز مبیع شمرده نشده باشد یا کیل و ذرع نشده باشد.
امکان درج شرط صفت کیفی در عقد بیع از تعریف شرط صفت به موجب ماده 343 ق.م استنباط می شود.بنابراین با توجه به مراتب فوق اصولا اگر مقدار و وصف مبیع واقعا برای طرفین قرارداد معلوم نباشد می توانند بیع را به صورت صحیح با شرط صفت کمی و کیفی منعقد کنند.
دانستنی های مفید برای شما دسته بندی شده است:
اگر مبیع جزء اموال تجزیه پذیر باشد
اگر مبیع جزء اموال تجزیه ناپذیر باشد