یکی از قواعد قدیمی در کلام و فقه اسلام است که امروزه متروک است.خلاصه اش این است که نظر به مفاد بسیاری از مدارک نقلی و عقلی خداوند به بندگان خود لطف دارد و فقها از لوازم این قاعده (که به قاعده لطف موسوم شده است) در استنباطات فقهی استفاده می کردند از جمله در اجماع لطفی