درحاشیه اسناد عادی که محاضر قدیم (قبل از تشکیل ثبت اسناد و املاک در ایران) وفقهاء مینوشتند صاحب محضر (و معتمدان حاضر در جلسه) وقوع معامله را نزد خود گواهى نموده و این گواهى کتبى که ممهور به مهر آنان میشد سجل وقوعى نامیده مى شد. درمقابل سجل اعترافى استعمال مى شد.