توضیحات

از لحاظ مقررات این قانون، كارآموز به افراد ذیل اطلاق می‌شود: الف- كسانی كه فقط برای فراگرفتن حرفه خاص، بازآموزی یا ارتقای مهارت برای مدت معین در مراكز كارآموزی یا آموزشگاه‌های آزاد آموزش می‌بینند. ب- افرادی كه به موجب قرارداد كارآموزی به منظور فراگرفتن حرفه‌ای خاص برای مدت معین كه زائد بر سه سال نباشد، در كارگاهی معین به كارآموزی توأم با كار اشتغال دارند، مشروط بر آن‌كه سن آن‌ها از 15 سال كم‌تر نبوده و از 18 سال تمام بیش‌تر نباشد. (ماده 112 قانون كار مصوب 29/8/1369 مجمع تشخیص مصلحت نظام) به موجب این قانون كارآموز شخصی است كه بر طبق قرارداد كارآموزی برای فراگرفتن یا افزایش مهارت در رشته معینی از صنایع در كارگاه‌ها یا مراكز كارآموزی كه به وسیله صاحبان صنایع به موجب این قانون تأسیس می‌شود یا در مراكز وزارت كار و امور اجتماعی یا در سایر مراكز كارآموزی كه وزارتخانه مذكور تشخیص دهد مشغول گردد. ... (از ماده 1 قانون كارآموزی مصوب 28/2/1349) كارآموز از لحاظ این قانون به افرادی اطلاق می‌شود كه به سن هیجده سال تمام نرسیده و به منظور تكمیل یا فراگرفتن حرفه یا صنعت مخصوصی طبق قرارداد كارآموزی كتبی برای مدت معین كه زائد بر دو سال نباشد در یك كارگاه یا كلاس‌های مخصوص اشتغال داشته باشند. (ماده 2 قانون كار مصوب 26/12/1337)