به کسی اطلاق میشود که از نظر جسمی یا روانی قادر به تأمین معیشت خود از طریق انجام کاریا حرفهای که بدان وسیله امرار معاش میکرده نباشد و به کار دیگری اشتغال نداشته باشد. (تبصره 4 ماده 44 از قانون خدمت وظیفه عمومی مصوب 13/2/1350)