اعاده دادرسی در امور مدنی

مطابق ماده 426 قانون آیین دادرسی مدنی فقط احکام قطعی قابل اعاده می باشند. بنابراین اولا قرارها قابل اعاده نمی باشند. حتی اگر جز قرارهای نهایی یا قرارهای دارای اعتبار امر مختوم باشند؛ و ثانیا از بین احکام نیز فقط احکام قطعی از چنین قابلیتی برخوردارند. در خصوص قرار باید گفت: « چنانچه رأی دادگاه راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن بطور جزیی یا كلی باشد، حكم، و در غیر این صورت قرار نامیده می‌شود»(ماده 299 قانون آیین دادرسی مدنی). هم چنین حکم قطعی حکمی است که یا به دلیل قطعی بودن( قابل تجدید نظر نبودن) از ابتدا و در دادگاه نخستین بصورت قطعی صادر می شود یا اینکه از جمله آرای قابل تجدید نظر بوده و پس از طی مراحل تجدید نظر خواهی از دادگاه تجدید نظر صادر می شود و یا اینکه جز آرا قابل تجدید نظر بوده ولیکن در مهلت قانونی نسبت به آن درخواست تجدید نظر نشده است.

در مورد‌ احکام‌ غـیابی هـم اعاده دادرسی زمانی جایز است که مـهلت واخـواهی و تجدیدنظر خواهی سپری و در نتیجه حـکم قـطعی شـده باشد، که بـا‌ ایـن‌ ترتیب اعاده دادرسی نـسبت بـه احکام غیرقطعی که میتوان از طریق عادی نسبت به آن شکایت کرد امکان ندارد .(بهشتی، محمد جواد، بررسی تحلیلی اعاده دادرسی بر اساس قانون جدید آیین دادرسی 1381، ص 126)