طلاق زوجه غایب مفقود الاثر

گاهی مرد غایب مفقود الاثر محسوب نمی شود . بلکه زن آدرسی از وی ندارد که به دادگاه ارائه دهد. این مورد از طلاق در میان مردم به طلاق غیابی شهرت دارد که به نظر می رسد با شرایط ماده ۱۰۲۹ قانون مدنی متفاوت است. در طلاق زوجه غایب مفقود الاثر هیچ خبری از زوج در دست نیست و به تبع نشانی وی نیز موجود نمی باشد اما در طلاق به طرفیت زوجی که مجهول المکان است مانند سایر دادخواست هایی عمل می شود که خواهان از خوانده آدرسی ندارد. توضیح این که در طلاقی که زوج مجهول المکان است نه غایب مفقود الاثر، یعنی زن فقط آدرس زوج را نمی داند نه این که به طور کلی هیچ کس از زوج خبر نداشته باشد .اما طلاق زوجه غایب مفقود الاثر شرایطی دارد که طبق ماده ۱۰۲۹ و ۱۰۳۰ بیان شده است.

در طلاقی که زوج مجهول المکان است نه غایب مفقود الاثر زن براي شناسايی نشانی شوهر چنانچه نشانی ای از او دارد نشانی را در دادخواست به دادگاه خانواده ارائه مي‌دهد. چنانچه همسرش شناسايي نشد از طريق روزنامه‌های كثيرالانتشار آگهی چاپ می شود و طبق اين آگهی اشخاصی كه ممكن است اطلاعاتی راجع به غايب داشته باشند دعوت می شوند تا دادگاه را از شرايط غايب مطلع نمايند. تاريخ انتشار آگهی تا جلسه رسيدگی نيز نبايد كمتر از يك ماه باشد.پس از اين مرحله به وی ابلاغ قانونی می شود كه در دادگاه حضور پيدا كند. در اين شرايط پس از دو بار اخطار، قاضی اجرائيه طلاق صادر كرده و چنانچه يكی از طرفين در دادگاه حضور پيدا نكند، قاضی با معرفی نماينده، صيغه طلاق را جاری خواهد كرد.بسته به نظر قاضی برای دادخواست طلاق غيابی وجود شاهد هم می تواند كمك كننده باشد.چنانچه زن با ارائه نشانی واهی موفق به دريافت حكم طلاق غيابی شود، مرد می تواند واخواهی كرده و اعتراض نمايد.

از نظر تشریفات رسیدگی زن به عنوان «خواهان» موظف است نشانی دقیق خوانده را در دادخواست تعیین و اعلام نماید، ولی در فرض فوق و عدم اطلاع زوجه از نشانی زوج، وی دادخواست طلاق را به طرفیت خوانده «مجهول المكان» تقدیم می نماید یعنی در برگ دادخواست در ستون خوانده عبارت «مجهول المكان» را قید و تقاضای ابلاغ وقت دادرسی از طریق انتشار آگهی در روزنامه كثیرالانتشار را می‌نماید. (ماده ۷۳ قانون آیین دادرسی مدنی) كه رسیدگی به این دادخواست، رسیدگی غیابی (بدون حضور خوانده درصورتی كه به خوانده ابلاغ واقعی نشده باشد) و رأی صادره رأی غیابی محسوب می‌شود(ماده ۳۰۳ قانون ایین دادرسی مدنی )