اثبات نسب

هرگاه نسب مشروع طفلی مورد اختلاف باشد برای اثبات آن سه موضوع باید ثابت شود ؛ 1) رابطه زوجیت 2) نسب مادری 3) نسب پدری .

1- اثبات رابطه زوجیت با هر یک از ادله اثبات دعوی ( با استناد به ماده 1257 قانون مدنی هر کس مدعی حقی باشد باید آن را اثبات کند و مدعی علیه ( کسی که ادعا بر علیه او اقامه شده است ) هرگاه در مقام دفاع مدعی امری شود که محتاج به دلیل باشد اثبات امر بر عهده اوست ) مانند اقرار سند ، گواهی ، امارات قضایی ( با استناد به ماده 1321 قانون مدنی عبارت از اوضاع و احوالی است که در نظر قاضی دلیل بر امری شناخته می شود ) و سوگند امکان پذیر است . در حقوق ایران وجود رابطه زوجیت در زمان انعقاد نطفه شرط نسب مشروع تلقی شده است پس چنان چه نطفه طفل قبل از ازدواج بسته شود و طفل بعد از آن به دنیا آید نمی توان نسب او را مشروع دانست .

2- در اثبات نسب مادری هم باید ثابت شود زنی که مادر طفل معرفی شده بچه ای به دنیا آورده است. در حقوق ایران معمولا شناسنامه یا رو نوشت آن را برای اثبات هویت کافی می دانند. البته قابل ذکر است که امروزه با پیشرفت علم و وجود آزمایشات ژنتیکی اثبات رابطه مادر و فرزندی آسان تر شده است.

3- در اثبات نسب پدری باید به دلایل ظنی ( ظن حالتی فراتر از شک و کمتراز یقین ) اکتفا کرد و در حقوق ایران ساده ترین و آسان ترین راه اثبات نسب پدری اماره فراش ( در اصطلاح حقوقی به معنای این است که طفلی که از زن شوهر داری به دنیا آمده فرزند شوهر فرض می شود و ملحق به اوست ) می باشد. وجود آزمایشات ژنتیکی نیز راه دیگری برای اثبات رابطه پدر و فرزندی می باشد. ( کتاب حقوق خانواده دکتر ناصر کاتوزیان جلد 1 و کتاب حقوق خانواده دکتر حسین صفایی و مقاله اثبات نسب در حقوق ایران و مصر نوشته  اعلامی قره بلاغ علی ، ابراهیمی ترکمان ابوذر)