طلاق

قانون‌گذار در ماده ۱۱۳۶ قانون مدنی براى طلاق دهنده چهار شرط قائل شده است

بلوغ - عقل-  قصد - اختیار

1-بلوغ

بدين معنا كه شخص طلاق دهنده بايد از نظر سنى به حد بلوغ شرعى رسيده باشد. بنابراين طفل اعم از اينكه مميّز باشد يا غير مميّز، نمى‌تواند زوجه ی خود را طلاق دهد؛ و اگر به اين عمل مبادرت نمايد طلاق باطل و بلااثر خواهد بود

2-عقل

شرط دوّمى كه قانون مدنی براى طلاق دهنده قائل شده عقل است. بنابراين مجنون دائمى كه فاقد اين شرط است، نمى‌تواند همسر خود را طلاق دهد؛ امّا مجنون ادوارى در زمان افاقه حكمی متفاوت دارد. وی می تواند در زمان افاقه اقدام به طلاق همسر خود نماید.

3- قصد 

منظور از اين شرط آن است كه شخص طلاق دهنده در اداى لفظ و صيغه ی طلاق بداند كه چه مى‌گويد و بر معنى و مفهوم واقعى عباراتى كه تلفّظ مى‌كند وقوف كامل داشته باشد.

4-اختیار

چهارمين شرطى كه در قانون مدنی براى طلاق دهنده ذكر شده اختيار است. در بطلان طلاقى كه از روى اكراه واقع شده باشد، ميان فقهاء اختلافى وجود نداشته و همه بر اين مسأله اتّفاق نظر دارند.