دعوی صدور حکم حجر

به طور کلی افراد دارای اهلیت می باشند. اهلیت یعنی توانایی بهره مندی و اعمال (اجرا) حقوق. اما توانایی اعمال حقوق بسته به یک سری شرایط سنی و عقلی نیز دارد. یعنی فرد پس از رسیدن به سن بلوغ و  رشد میتواند به طور کامل حقوق خویش را اعمال کند و دیگر محجور (= افرادی که توانایی اجرای و اعمال درست حقوق خویش را ندارند. ) نمی باشد.  اما در این میان عده ای به سبب اختلالات ذهنی و... یا دچار زوال عقل میشوند و یا دچار سفاهت ( = کم خردی ). یعنی ممکن است به لحاظ سنی فردی بالغ و رشید شده باشد اما به لحاظ عملی دچار زوال عقل و یا سفاهت باشد. ملاک قانون گذار برای حمایت از محجورین  صرفا سن آن ها نیست. بلکه وضعیت عملی آن ها را مورد توجه خویش قرار می دهد. چندان که گفته شد فردی که بالغ نباشد ( یعنی به سن بلوغ نرسیده باشد. )، رشید نباشد (‌یعنی به سن رشد نرسیده باشد. ) و نیز عاقل نباشد، محجور است. اما پس از رسیدن به سن رشد و بلوغ یک فرد به طور خودکار از محجوریت خارج میشود و اهلیت استیفا ( = توانایی اجرا و اعمال حقوق ) را پیدا میکند. در واقع قانون گذار نمی تواند همۀ اعضای کشور را آزمایش کند تا ببیند که واقعا آنان رشید و یا بالغ شده اند یا نه.

 همچنین انعقاد عقد و انجام معاملات، شرایطی دارد که با نبودن بعضی از این شرایط ابطال معامله حتمی است. بلوغ، عقل و رشد سه شرط از شرایط اساسی برای صحت معامله در قانون مدنی می باشند. به همین سبب بسیار مهم است که بدانیم چگونه می شود حکم حجر فردی را بگیریم. تا به این واسطه جلوی ورود ضرر مالی به خود او و دیگران را بگیریم.