عقد بیع

ضرورتی ندارد که مقدار ثمن معادل قیمت واقعی مبیع باشد.آنچه بر عقد حکومت دارد اراده خریدار و فروشنده است و قانون بر توافق آن دو احترام می گذارد و آن را چنان که هست، اجرا می کند.با این وجود اگر مقدار ثمن ناچیز باشد که به هیچ رو نتوان تناسبی بین دو عوض فرض کرد و عرف ثمن مورد توافق را در مقایسه با مبیع در حکم هیچ بداند مانند اینکه کسی خانه خود را به یک قوطی کبریت یا یک سیر نبات بفروشد، اگرچه از لحاظ منطقی اگر عدم تناسب بین ارزش واقعی دو عوض به نفوذ عقد زیان نرساند، هیچ تفاوتی بین فروش خانه به هزار ریال کمتر از قیمت واقعی و فروش آن به یک سیر نبات وجود ندارد، این گونه عقود را می توان صلح نامید که برای سازش تاسیس شده است. .(دکتر ناصرکاتوزیان-درسهایی از عقود معین-جلد اول-ص13)