ویژگی‌های دستور موقت
۱ – دستور موقت، اقدامی موقتی است، یعنی اقدامی موقتی که زمان مشخصی دارد. صورت می‌گیرد تا با طرح دعوای اصلی، تکلیف اصل و دعوا روشن شود.
۲ – دستور موقت، اقدامی تبعی است، یعنی اصل دعوا نیست بلکه به تبع اصل دعوا اقداماتی فوری لازم است تا ذی نفع از پیامدهای زیانبارِ به درازا کشیدن دادرسی دعوای اصلی در امان بماند.
۳ – دستور موقت در موارد فوری صادر می‌شود. یعنی دادگاه در صورت احراز فوریت امر، اقدام به صدور دستور موقت می‌نماید. تشخیص فوریت امر با دادگاهی است که صلاحیت رسیدگی به درخواست را دارد و دادگاه بررسی می‌نماید که این امر فوری پیش از آنکه حکم در اصل دعوا صادر شود پذیرفته شود چراکه به متقاضی دستور، خسارتی غیر قابل جبران که فوری یا قریب الوقوع است، وارد خواهد شد.
۴-دستور موقت قبل از طرح دعوی اصلی یا ضمن دعوی اصلی یا پس از آن درخواست می شود(ماده ۳۱۱ ق.آ.د.م)
۵- مرجع صالح برای تقاضای دستور موقت مطابق ماده ۳۱۱ ق.آ.د.م دادگاهی می‌باشد که صلاحیت رسیدگی به اصل دعوا را دارد. حال اگر دعوا مطرح شده باشد، دادگاه صالح رسیدگی کننده، همان دادگاه خواهد بود. استثناء: هرگاه موضوع درخواست دستور موقت در مقر دادگاهی غیر از دادگاه های یاد شده در مادۀ قبل باشد درخواست دستور موقت از آن دادگاه به عمل می‌آید، اگرچه صلاحیت رسیدگی به اصل دعوا را نداشته باشد.
۶- دستور موقت مبتنی است بر تقاضای انجام یا عدم انجام یک فعل یا توقیف مال، مثلاً منع از انجام عملیات ساختمانی یا فکّ پلمپ یک مکان.
۷- اگر دعوی اصلی منتفی شود به تبع آن دستور موقت هم رفع و منتفی می‌شود.
ناظر علمی: دکتر مصطفی السان السان