حسین هوشمند فیروزآبادی
1396/04/14
نویسنده: حسین هوشمند فیروز آبادی
چکیده:
همان گونه که قضات دادگاه ها استقلال دارند و طرفين اختلاف نمي توانند به بهانه عدم رضايت از راي قاضي از اجراي حکم وي امتناع کنند، داور يا همان قاضي تحکيم نيز استقلال داشته و رضايت آتي طرفين شرط نفوذ حکم داور نمي باشد. اين امر نتيجه اي است که از قضاوت دانستن ماهيت داوري اتخاذ مي شود و بدين دليل است که در ماهيت داوري، داور را وکيل طرفين نمي دانيم. ديگر اين که مطابق نظر صحيح تر فقهي، داور از زماني که طرفين به وي اعطاي صلاحيت مي نمايند استقلال مي يابد و نه تنها بعد از صدور راي بلکه در اثناي رسيدگي و بررسي نيز طرفين نمي توانند از رجوع به داور و قاضي تحکيم انصراف دهند و از داور سلب صلاحيت نمايند. هم چنين داوري مانند قضاوت از قاعده اعتبار امر قضاوت شده تبعيت مي کند و خود داور نيز نمي تواند بعد از صدور راي آن را نقض نموده يا اصلاح نمايد.