زمان ایجاد حق برای موصی له در وصیت تکمیلی

ناصر فروهی ، ثریا عطائی 

چکیده :

در کتب فقهی اسلامی که مهمترین منبع حقوق مدنی ایران است به وصیت اهمیت فوق العاده و خاصی داده شده است. وصیت بر دو قسم است: « عهدی و تملیکی». وصیت عهدی ایقاع است و فقها و حقوقدانان معتقدند که قبول، در وصیت عهدی شرط نیست و فقط به وصی اجازۂ حق رد وصیت را در زمان حیات موصی داده اند و بعد از فوت موصی، حق رد وصیت وجود ندارد.

در وصیت تملیکی مشهور فقها عقیده دارند که قبول موصی له قبل از وفات موصی دارای ارزش و اعتبار است و قبول مجدد موصی له پس از فوت موصی لزومی ندارد. گاهی اتفاق می افتد که موصی له قبل از اعلام اراده خود و استیفاء حقش فوت می کند. در رابطه با این مسئله که حق قبول یا رد به ورثه یا وراث متوفی به ارث می رسد یا نه؟ گروهی معتقدند که، حق قبول وصیت به وراث موصى له منتقل می شود در صورتی که موصی له پیش از قبول وصیت از دنیا رفته باشد، برخی گفته اند: وصیت با مرگ موصی له باطل می شود، گروهی نیز قائل به تفصیل شده اند، بدین صورت که اگر موصی له در زمان حیات موصی بمیرد وصیت باطل است و اگر پس از وفات موصی بمیرد باطل نمی شود، گروهی نیز معتقدند که اگر غرض موصی، به شخص موصی له تعلق گرفته باشد با مرگ موصی له وصیت باطل می شود و گرنه وصیت باطل نمی شود. | کلید واژه : وصیت، موصی، موصی له، ایجاد حق، انتقال حق