بررسی لزوم یا عدم لزوم شرایط اساسی صحت قراردادها در مورد شروط ضمن عقد

سیدمحمدهادی قبولی درافشان ، سیدمحمدمهدی قبولی درافشان

چكيده

مسأله مهمی که در حوزه حقوق مدنی و نیز فقه قراردادها مطرح است، بحث لزوم یا عدم لزوم رعایت شرایط اساسی صحت معامالت در خصوص شروط ضمن عقد است. در قانون مدنی ایران، به طور صریح شرایط صحت شرط احصاء نشده است. گروهی ً عمدتا به استناد این که شرط نیز نوعی توافق است، همه شرایط اساسی صحت معامالت را در مورد آن نیز الزم الرعایه میدانند و در مقابل، گروهی دیگر، شرائط مذکور در ماده 190 قانون مدنی را مربوط به توافقهای مستقل و اصلی دانسته، استناد بدون قید و شرط به آن در زمینة شروط ضمن عقد را روی بر نمیتابند. به ویژه اینکه، شروط باطل در قانون مدنی احصا گردیده و قانونگذار به مواردی از قبیل شرط با جهت نامشروع را در زمره شروط باطل تصریح نکرده است. این جستار، ارائه پاسخ مناسب به مسأله مورد نظر را در گرو توجه به مبانی قانون مدنی در زمینة شرایط اساسی و عمومی صحت قرارداد دانسته است. با بررسی مبانی مزبور، به ً این نتیجه میرسیم که قصد، رضا، اهلیت و لزوم مشروع بودن جهت شرط همچون قراردادها الزم است لیکن در مورد شرط، اصوال علم اجمالی به موضوع کافی است

. کلیدواژه‌ها: شرایط اساسی صحت، قرارداد، شروط ضمن عقد، قانون مدنی، حقوق موضوعه