دعوا در صورتی دعوای مالکیت شمرده می‌شود که موضوع حقِ منشأ دعوا، مالکیت خواهان، یعنی رابطه‌ای باشد که بین شخص و یک چیز مادّی به وجود آمده و قانون آن را محترم شمرده و به شخص توانایی دائمی و انحصاری و مطلق انتفاعات ممکنه از آن را می‌دهد. بنابراین در دعوای مالکیت، خواهان همواره براساس وجود چنین رابطه‌ای خود را محق می‌داند و مسلماً به دلایلی استناد می‌نماید که بتواند چنین رابطه‌ای (مالکیت) را اثبات نماید، حق انتفاع و ارتفاق از توابع مالکیت است اما بطور مستقل نیز ممکن است برای شخصی به جز مالک عین، در ملک دیگری نیز برقرار شود، بنابراین چنانچه شخصی مدّعی داشتن حق انتفاع یا ارتفاق در ملک دیگری باشد و شناسایی و احقاق چنین حقوقی در ماهیت و اصل آن مورد نظر وی باشد دعوای مطروحه در این خصوص دعوای مالکیت است نه دعوای تصرّف (شمس، عبدا…، آئین دادرسی مدنی دوره بنیادین – ج نخست پائیز 93، ص 131) . به زبانی ساده تر زمانی که شخص ، خواهانِ اثبات رابطه مالکانه خویش نسبت به موضوع دعوی باشد و از دلایل مختلف استفاده می‌کند تا مالکیت خودش را نسبت به آن عمل یا موضوع دعوی احراز و ثابت کند ، با آن مال یک رابطه شخصی دارد و مالک آن چیز است لذا دعوی مطروحه دعوی مالکیت محسوب می شود. 


آیا با توجه به این توضیحات مشاوره را ادامه می دهید؟