چک در قانون ایران دارای دو مرجع و منبع قانونی است، اولین منبع قانونی، قانون تجارت مصوب ۱۳۱۱ می‌باشد که از ماده ۳۱۰ ق.ت در بخش اسناد تجاری به تعریف چک و قواعد مربوط به چک پرداخته و دوم قانون صدور چک که تعارضاتی با مواد قانون تجارت دارد و شرایط شکلی و ماهیتی چک را تغییر داده است . در هر حال در قانون صدور چک تعریفی از چک بعمل نیامده است اما در قانون تجارت ماده ۳۱۰ آن اعلام می دارد «چک نوشته ای است که به موجب آن صادر کننده وجوهی را که نزد محال علیه دارد کلاً یا بعضاً مسترد یا به دیگری واگذار می‌نماید».